Padişaha Armut Veren Köylü

 

Padişaha Armut Veren Köylü – TFA, cilt14

 

Kazancıyla günübirlik yaşayabilen oduncuya konuk olmuş padişah. Oduncu işte karısı evde, elinde bir şey yok, ikram olsun diye bahçedeki hacıhamza armudundan bir-iki tane sunabilmiş padişaha. Armudu seven padişah demiş, oduncu dönünce eve beni bulsun, onunla kardeşlik olmak isterim.

Akşam olup da oduncu dönünce eve karısı anlatmış, demiş böyle böyle; var git İstanbul’a, en yüksek konağı bul ve gör oradaki kardeşliğini. Oduncu düşmüş yola. Yolda jandarmaların önünde tutsak giden mahkumları görür, onlardan sanmasınlar beni diye düşünüp adımlarını hızlandırmış, kaçtığını sanan jandarmalar bunu da mahkumlardan sanıp yakalayıp atmışlar mahpushaneye.

Padişah ifadelerini alırken mahkumların sıra gelir oduncuya. Oduncu huzura çıkınca anlatır başından geçenleri. Padişah lalasına, bunu götür hazine odasına alsın ne isterse demiş. Oduncu gider hazine odasına. Görür duvarda asılı Kelam-ı kadim’i, evvela onu ister. Bir parça sicim görür ve onu da ister. Son olarak bir de balta alır. Lala para almasını söylese de başka bir şey almadan çıkar hazine odasından.

Padişah çağırıp huzura sormuş oduncuya neden para değil de bunları aldın diye. Tek tek anlatmış oduncu: Sicimle karısını asacakmış hacıhamza armuduna. Baltayla da armudu kesecekmiş. Kelam-ı kadim’i de yemin için kullanacakmış: ismi murat olanla bir daha konuşmamak üzere.

Padişahın ismi de murat idi ya.

 

…

Sakaoğlu, Saim (1972), “Padişaha Armut Veren Köylü Masalı”, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi, Yıl: 23, Cilt: 14, s. 273