Paul Tillich – Din Felsefesi

Paul Tillich – Din Felsefesi

Vahiy, Tanrı’nın etkinliğinden; ‘din’ insanın etkinliğinden söz eder. (s. 37)

Din felsefesi, dinin vahiy olma iddiasını göz önüne getirmezse objesini kaybeder ve gerçek dinden söz edilemez; bu iddiayı kaybettiği zaman teoloji olur.

Din felsefesi bu iki yolu da kullanamaz. (s. 38)

Din felsefesi dini fonksiyonun ve bu fonksiyonun kategorilerinin teorisidir. Teoloji, din kavramlarının somut tasavvurunun normatif ve sistematik biçimde sunulmasıdır.

Fenomenoloji için din, özün sezgisine giriş yoludur. Fenomenolojinin temeli, sözün demek istediği şeyin sezgisine sahip olmaya çalışmaktır. (s. 61)

Anlamın ilk öğesi, her anlam fiilinde verilen bilinçtir, anlamların birbirine bağlanması gerektiği bilincidir: anlamı bütünden, dünyadan izole etmenin imkânsız olduğunun bilincidir. (s. 66)

Din, şartsız olana doğru, kültür ise şartlı biçimlere ve onların birliğine doğru yönelmedir. (s. 70)

Ruhun özü sadece kutsal ruhta gerçekleşir. Kültür dinin ifade biçimi; din, kültürün muhtevasıdır. (s. 83)

Mistisizm, tapınmayı eleştirmez, onu aşar. (s. 125)

Agope; Platon felsefesinde, ‘iyilik’, güzellik gibi, ezeli ebedi ve yetkin idealara duyulan, zaman zaman ahlaki, manevi ya da ruhsal bir temeli olan aşk için kullanılan Yunanca terim.

Türkçeleştiren: Zeki Özcan

Alfa Yayınları, Eylül 2000