Ünsal
Bekdemir - Karadeniz Kıyı Kentleri
1927 yılında toplam nüfusumuzun yaklaşık 2,3
milyonu (% 16,4’ü) kentlerde yaşıyordu.
1950 yılına gelindiğinde kentli nüfus 4,8
milyona (% 18,5) ulaşmıştır.
Türkiye, 1950’den sonra hızlı bir kentleşme
sürecine girmiştir.
Kentli nüfus oranı ilk defa 1985 yılında
toplam nüfusumuzun yarısını aşmıştır.
Ordu-Hopa arasında kalan bölgede yaşayan
insanlar asırlardan beri nispeten dışa kapalıdırlar.
Ordu kenti Boztepe’nin sert kuzey-batı
rüzgârlarını engellemesi sayesinde gelişme şansı bulmuştur.
Doğu Karadeniz’in kıyı kesimlerinde yıllık
sıcaklık ortalaması yaklaşık 140C’dir.
Kıyı şeridindeki bütün kentler az ya da çok
korunaklı bir koyun kenarında bulunur.
Hemen bütün kent merkezleri, bir akarsuyun
denize döküldüğü yerde kuruludur.
Coğrafi şartlardan dolayı bütün kıyı kentleri
doğu batı ekseninde, kıyıya paralel uzanmaktadır. Gelişimleri de aynı
doğrultuda devam etmektedir (s. 34-35).
Kentlerin Fonksiyonel Özellikleri
Yönetim, kültür, sağlık, ulaşım-iletişim,
ticaret vs.
(Planlama,
belli bir hedef gözetildiğinde düzgün ve anlamlı olabilir. Doğu Karadeniz
sahili boyunca sıralanan kentlerin hemen tümünde göze batan plansız yapılaşma,
hedefi olmayan ülke manzarasına örnektir)
---
Bekdemir, Ünsal, Karadeniz Kıyı Kentleri, Çizgi Kitabevi, Konya 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder